10 : حالم خوب شد

اون شب بیشتر از هر شب دیگه سر و صداشون آرامشم رو به هم ریخته بود . متکا و انگشتان هم دیگه کاری ازشون بر نمی آمد . وقتی هم ازشون خواستم آرام تر باشند آنقدر براشون عجیب بود که انگار من یک قدرت خارق العاده شنوایی دارم . ناچار به تختم برگشتم و از خود خواهی آنها تا 2 شب بیدار بودم . این اتفاق گهگاهی تکرار می شد و من جز کنار اومدن کاری از دستم بر نمی آمد جز اینکه خودم رو هم رنگ اونها کنم . اوایل خیلی سخت می گذشت اما چند ماهی بیشتر طول نکشید .انگار همه بابت این قضیه خوشحال بودند تا اینکه متوجه شدند وضع من از همه بدتر شده . اونقدر بد که آرامش سایرین به هم خورده . کاهش شنوایی و سازگار کردن من با اون باعث میشد بعضی روز ها همه از صدای ساعت من بیدار بشوند . یا گهگاهی که تا دیر وقت می خواستم تلویزیون ببینم همه از خواب بیفتند . بعضی ظهر ها هم که حوصله من سر می رفت و یکی خواب بود از صدای موزیک هایی که می ذاشتم صداش در می آمد.
خلاصه پدر تصمیم گرفت من رو پیش یه دکتر ببره ولی من موش به تله ندادم . تازه داشتم راحت زندگی میکردم. مثل بقیه .شنیدم که پدر برای مشاوره پیش یک دکتر رفته بود و داشت برای مامان توضیح می داد که صدای بلند باعث شده حساسیتش رو از دست بده . بهترین راه برگشت به حالت اولیه اینه که اون رو وادار کنید به صدای پایین گوش بده و بفهمه . تمرین از همین روز شروع شد و مثلا من هیچ چیز نمیدونستم . هر هفته با کاهش 2 تا 3 شماره از صدای تلویزیون تمرین سنگین میشد . بعد چند هفته من حالم بهتر شده بود . همه خوشحال بودند و هیچ کس متوجه نبود که غیر از من حال بقیه هم بهتر شده . اصلا انگار یادشون رفته بود یه زمانی از من هم بدتر بودند .

امشب بعد چند ماه احساس کردم حالشون بهتر شده . من هم تونستم بالاخره گوشی هایی رو که چند ماه پیش از داروخانه گرفتم رو بذارم تو جعبه اش و مجبور نبودم برای پنهان کردن اونها تا سر زیر پتو برم و خیلی راحت بخوابم .

85/11/21